Día 27 de abril

Saímos ás 8 horas de Lugo comezando as visitas ás 11 en Guisar, desde onde se pode contemplar a situación das primeiras industrias relacionadas coa conserva do peixe. Este outeiro está presidido pola capela que proxector o arquitecto vigués Manuel Gómez Román, de estilo historicista, para o que están recadando fondos para colocar un Sacro Corazón de Xesús no remate da torre, como figuraba no deseño.

Despois de baixar un pequeno tramo no autocar, recorremos a pé a zona de Guisar onde quedan algúns edificios das antigas fábricas, non só de envasado, senón tamén de preparación de envases, de preparación de embalaxes de madeira e unha fábrica de xabón que aproveitaba as escorras do aceite das conserveiras. Ao final do tramo percorremos no autobús un pequeno traxecto para aproximarnos á zona do porto facendo a pé toda a parte do cantón ata chegar ao antigo barrio de pescadores do Berbés, hoxe practicamente desaparecido, con un par de casas antigas arruinadas. Un paseo polas rúas ata a Praza da Constitución, e continuación do paseo ata onde se atopa o Centro de Congresos e o Auditorio, zona na que se atopan varias das antigas fábricas de conservas, hoxe pechadas, en espera de ser derrubadas para construír no solar da fábrica de Alfageme edificios de doce andares.

Pasamos despois a Bouzas, onde xantamos, indo a pé ata Alcabre para visitar o Museo do Mar, instalado nunha antiga fábrica, chamando a atención o proxecto de Aldo Rossi e César Portela. A parte nova mimetiza a antiga, unidas por unha pasarela. Despois de ver o contido de todas as salas, saímos ao exterior para ver o que queda dun castro, sobre o que se levantou a antiga fábrica, o acuario e o faro, situado na Punta do Muiño. Regresamos ás 19 horas chegando a Lugo 21,30.

24 de xaneiro

Cando o Mestre Mateo se fixo cargo das obras da catedral no último terzo do século XII, este era perfectamente consciente do cúmulo de significacións que o monumento románico adquirira desde as súas orixes. A súa intervención no corpo occidental do templo, entre 1168 e 1211, buscou aumentar e amplificar parte deses contidos e metáforas, sabedor que o templo, tanto pola súa estética románica como pola súa escenificación litúrxica, quedara entón certamente obsoleto. Por iso, non dubidou, en primeiro lugar, en alterar a primitiva topografía sagrada do santuario da época de Diego Xelmírez, centrada no eixe transversal do transepto, de Norte a Sur, e crear un novo eixe lonxitudinal, de Oeste a Leste, centrado no bosque de columnas do Pórtico, o novo coro de cóengos e a estatua de Santiago presidindo o altar maior.

CICLO PATRIMONIO INDUSTRIAL

9 de abril.

A conferencia introductoria do Ciclo foi impartida polo catedrático de Historia e Institucións Económicas da USC, Xan Carmona Badía que comezou a súa disertación dicindo que o Patrimonio Industrial é a cara da Galicia Industrial e que neste tipo de patrimonio non somos nin Cataluña, nin o País Vasco, pero sen embargo temos unha das cinco cidades industriais de España, pero que en protección e conservación dos elementos máis significativos somos a Cenicienta.

O interese por este tipo de Patrimonio aparece en Gran Bretaña na década 1960-1970 coa crise manufactureira, comezando a apreciarse ao igual que en Alemaña. En Galicia cambiamos esta percepción co desenvolvemento, pois é a imaxe da Galicia emprendedora.

O Patrimonio Industrial son os edificios, as máquinas, os talleres, as fábricas, as minas, lugares de procesado, etc., e dicir, o conxunto de bens mobles e inmobles, a paisaxe industrial, aspectos sociais e inmateriais, o que se coñece como "cultura industrial", o sistema agromado da I Revolución Industrial, as cancións das que, por exemplo, limpaban o peixe para as fábricas de conservas. O Patrimonio representa a identidade. Pero a Lei do Patrimonio galega só considera o anterior a 1936.

12 de marzo.

O conferenciante, que se pode considerar como o biógrafo de Antonio Fraguas Fraguas polo libro e polos artigos que lle ten dedicado, fixo un resumo da súa vida, salientando aqueles aspectos que lle pareceron máis importantes. Naceu en Insuela, parroquia de Loureiro de Cotobade. O 30 de decembro de 1905 foi bautizado na igrexa de Santiago de Loureiro do concello de Cotobade (Pontevedra). Era fillo de Teresa Fraguas Vázquez e de Manuel Fraguas Rodríguez, un canteiro, da Terra de Montes, que emigrou a Brasil pouco antes de que nacese onde estivo oito anos.

Contou que despois de recibir a instrucción primaria ata os 13 anos en varias escolas do distrito, a finais de 1918 a familia decide emigrar ao Brasil e acordan que o fillo aprenda algo máis, e que fose un mes ou dous a traballar a un taller de Vigo, pois seus pais querían que fose un bo maquinista de tren. Pero un domingo, despois de saír da misa, o mestre que estivera no colexio de Covelo explicou aos veciños que o motivo polo que as silvas saían no campanario era porque o vento transportaba as sementes. Tanto lle gustou a explicación que lle pediu aos pais que o deixasen ir tres meses á escola do mestre, de xaneiro a marzo, e os restantes ata xuño ao taller vigués. Así que con 13 anos pasou á escola de don Antonio, comezou sendo o último e os poucos días pasou ao segundo lugar. O mestre aconsellou ao pai para que o neno estudiase algo máis, facer unha carreiriña antes de ir para o Brasil, pero díxolle que no tiña medios económicos. Ao fin convenceuno para que fixese o bacharelato e despois o conmutase co maxisterio primario.