5 de novembro

Despois da presentación feita pola vicepresidenta Branca Rodríguez Pazos, Encarna Otero tivo unha lembranza para a súa tía Isaura Cepeda que fora profesora do Instituto. Seu pai traballou na mina de wolframio de Santa Comba pero nunca lle falou do traballo, pero si o fixo co catedrático da Facultade de Económicas Xan Carmona Badía. Nos anos de 1939 ao 1945, entre a terminación da guerra civil e a II Guerra Mundial, o wolframio era un mineral estratéxico para o proxecto militar dos nazis, xa que polo elevado punto de fusión era utilizado para facer tanques, carros de combate, e para determinada munición, converténdose por iso no chamada ouro negro. Os alemáns buscaron este mineral en diversos lugares de España, e tamén en Galicia onde houbo varias minas como as de Fomtao, Lausame, Santa Comba, San Finx, Casio, etc.

Viaxe a Lerma (Burgos) para ver las Edades del Hombre e Peñafiel (Valladolid)

Días 26 e 27 de outubro

Saímos ás 7 horas e chegamos a Lerma ás 12,45 horas, despois de facer unha parada de media hora. Antes de xantar dimos unha volta pola Plaza Mayor para xantar a continuación nun restaurante da Calle Mayor. Ás 16,30 horas fixemos a visita guiada á vixésimo cuarta edición de "Las Edades del Hombre" que este ano ten como fío conductor os anxos "Angelli".

A exposición dividirase en cinco capítulos repartidos en tres sedes: a ermida de Nuestra Señora de la Piedad, primitiva igrexa de San Juan Bautista, con orixe no S.IX sendo o único edificio anterior á remodelación urbanística do Duque de Lerma,.relegada a simple ermida tralas grandes construcións do século XVII e actualmente dedicada a unha sala de exposicións, onde se proxecta un vídeo mo que se explica as distintas categorías de anxos e á súa transcendencia na tradición cristiá;.a igrexa de san Pedro, igrexa de estilo barroco e influencia herreriana, onde se tratan os catro primeiros capítulos da exposición: "¡Ángeles del Señor, bendecid al Señor!".

29 de outubro

Dentro do ciclo que dedicamos este ano ao Patrimonio Industrial tivemos a conferencia de Enmanuel Lázaro Pérez, un profesional que desenvolve o seu traballo no campo das enerxías renovables. Con quince anos de experiencia como técnico de mantemento é o responsable da parte de enerxías renovables do grupo NEXIA, unha empresa que conta cunha ducia de traballadores que operan en seis pequenas centrais hidroeléctricas e manteñen máis de trinta instalacións fotovoltaicas por toda Galicia.

Despois da presentación efectuada polo presidente Adolfo de Abel Vilela, fixo unha breve introdución histórica sobre o alumado público na cidade de Lugo que se iniciou en 1808 con un sistema individual, dependente de cada veciño para pasar a ser un servizo público dependente do Concello a partir do reinado de Isabel II.

Nun primeiro momento era con aceite, en 1862 ensaiouse na Praza Maior o alumado con petróleo que estará en funcionamento ata o 18 de setembro de 1894 día no que comezou o alumado público eléctrico coa central instalada no río Miño fronte a San Lázaro, da sociedade "Alumbrado Público de Lugo". Como tiña moitos faios en 1898 creouse a sociedade "La Eléctrica Lucense", que instalou a central eléctrica no caneiro do Piago (Outeiro de Rei), comezando a funcionar en 1899.

19 de outubro

Dentro do ciclo dedicado ao Patrimonio Industrial estivo a visita á central hidroeléctrica situada no río Miño no caneiro do Piago de Martul (Outeiro de Rei). Os visitantes foron acompañados por Enmanuel Lázaro Pérez, da empresa Nexia Renovables que xestiona a instalación e que foi un dos técnicos responsables da rehabilitación de esta histórica central eléctrica. A visita comezou ás 11,30 horas polo exterior para ver a presa e a canle que leva a auga á turbina e que foi labrada na rocha viva.
O presidente da Asociación Adolfo de Abel Vilela, fixo unha breve introducción  histórica para entender a importancia da instalación e a súa relación coa cidade de Lugo. Dixo que nun primeiro momento a electricidade tiña como finalidade principal o alumado público, que en Lugo foi primeiro con aceite, despois con  petróleo, en 1879 con gas e o 18 de setembro de 1894 coa electricidade, ao mesmo tempo que se instalaba nalgunhas casas particulares e edificios públicos. Pero como non era eficiente o subministro que ofrecía a "Sociedad de Alumbrado Público de Lugo" que tiña a concesión municipal do alumado público,  un grupo de comerciantes e pequenos industriais crearon en 1898 a "Sociedad Anónima La Eléctrica Lucense", que obtivo o 16 de setembro de 1898, a autorización para o aproveitamento de 10.000 litros de auga por segundo do río Miño no punto denominado Piago de Martul no concello de Outeiro de Rei con destino a forza motriz e outras industrias. A obra da presa, canle e edificio para albergar a central foi dirixida polo arquitecto municipal Juan Álvarez de Mendoza, seguindo os planos da casa instaladora Ahlemeyer y Cª, enxeñeiros de Bilbao.