No interior puidemos ver nas dúas plantas visitables do edificio mobiliario de diferentes estilos, as pinturas de distintos períodos artísticos, as cerámicas, os dormitorios cos seus elementos constitutivos,  e todos aqueles obxectos que adornaban as distintas salas de que gustaba a burguesía con posibles.
Despois saímos aos xardíns, o primeiro proxecto foi elaborado por Fortunato de Selgas, en 1864, anque os xardíns non se fixeron ata dúas décadas máis tarde seguindo as modas da época, dominadas polos modelos franceses e ingleses. Contaron coa axuda de Henri Rigoreau Jouvert, que se formara na escola de xardinería de Versalles.
O xardín italiano, de aire renacentista, atópase entre a residencia principal, a casa dos convidados e o pavillón onde se mostran os tapices dos séculos XVI e XVII. Dúas soberbias araucarias forman a barreira vexetal que converte ao xardín nunha contorna pechada, íntimo e privado. Este xardín imita os modelos baseados nas vilas italianas cun marcado sentido arqueolóxico no que a arquitectura dialoga coa vexetación e as esculturas clasicistas que se distribúen no seu espazo.
Entramos no pavillón dos tapices  construído a comezos do século XX para acoller unha colección de nove tapices procedentes das manufacturas de Bruxelas, datados entre os séculos XVI e XVII. Salvo un deles, de temática  mitolóxica, reproducen pasaxes bíblicas.
Á saída do pavillón iniciamos o percorrido polo xardín inglés comezando nos invernadoiros onde se cultivan non só as plantas para plantar nos xardíns, senón que tamén ten exemplares exóticos e permitía experimentar coa procura de novas especies e variedades contribuíndo así ao estudo da botánica. É un pavillón construído con ferro e cristal, como os vangardistas edificios franceses de finais do século XIX. Este xardín, que imita á natureza sen aparente intervención humana, componse de paseos entre prados e arboredo de distintas especies, destacando polo seu porte as coníferas, un bosque de secuoyas vermellas, especie autóctona de América, pecha o xardín polo seu lado norte e ao sur corre a auga dun regueiro entre magnolios, pradairos xaponeses, eucaliptos, coníferas e un fornelo xónico sobre unha gruta, moi do gusto italiano do Renacemento.
Rematamos a visita no Museo Escolar, no que se amosa unha colección de obxectos didácticos, usados durante a primeira metade do século XX nas Escolas Selgas. Fundadas en 1915 como institución benéfica e docente, oque tiña por finalidade facilitar a educación de nenas e nenos preferentemente dos pobos de Habana, Aroncés, El Pitu e Atalaya, aínda que, no caso de contar con prazas suficientes poderían ser admitidos alumnos doutros pobos do concello.