Hoxe, no salón de actos da Deputación, comeza o obradoiro "COÑECER O BARROCO". A partir das 6 da tarde farase entrega do material do obradoiro ás persoas inscritas. Ás oito menos cuarto presentarase o obradoiro xunto aos representantes dos organismos colaboradores e ás oito comezara o obradoiro coa conferencia A galiza dos s. XVII- XVIII, polo historiador Carlos Velasco.

O pasado venres, as Asociacións AS FACHAS, de Castelo, e máis LugoPatrimonio, entregaron no rexistro da Xunta para as Consellarías de Cultura-Dirección Xeral do Patrimonio e Consellaría de Industria-Dirección Xeral de Turismo, a documentación cuxo fin é que o rito festivo das FACHAS que se celebra todos os 7 de setembro, entre na catalogación de BIC e Festa de I.T. Foi un longo traballo de recompilación de datos e historia, no que, definitivamente se recolleron artigos dos profesores D. Xaime Delgado Gómez e D. X.M. González Reboredo, que estudan e interpretan en profundidade todo o relacionado coa festa. Recollíanse, ademais, outros artigos aparecidos na prensa, datos da evolución das Fachas, e a declaración do Concello de Taboada uníndose ao traballo das dúas Asociacións. Agardamos, pois, desas Consellarías, que sexan sensíbeis e fagan xustiza a unha petición con grande eco popular e que define un xeito de vivir e gozar con características nacionais galegas.

Domingo, 3 de febreiro: Santiago de Arriba (Chantada). Entroido ribeirao. Volantes, peliqueiros, mecos… e as enxeñosas e festivas representacións dos oficios.

Un colorido que queda gravado fondamente, e o milagre deses sabios e fermosísimos adornos dos Volantes como a obra mestra e popular que sempre desexamos tocar.

A choiva e o frío non apagaron tanta luz nen tanta comunicación. Un nome a propoñer como representación do pobo ribeirao do Miño: Xoán Carlos González. Teremos que axudalos. 

Luns, 4 de febreiro: o Oso de Salcedo como representación magna do Entroido montañés. O tempo fíxonos burla en grises e ouros pequeniños. Vimos as terras da montaña salcediá, e o contexto xeográfico do Oso. Alvarizas, sequeiros, o río Lor...

Comemos o cocido. E despois corremos diante dos Criados que sempre nos pillaban para que o Oso (graciosa, aguda e maxestosa representación dun grande actor feito no natural) tinguira de negro os nosos corpos.

O gozo levado ao recoñecemento do que somos e representamos. Outro nome como representación dun bo traballo colectivo: Felipe Castro. Canto lles teremos que agradecer. 

Culturas vivas, de raíz, NOSAS. Enxeño da comunicación negada por outros Entroidos urbanos que matan a personalidade e momifican, globalizan, o que nos representa e divirte. OU NOS SALVAMOS CON ELAS OU MORREREMOS IRREMISIBELMENTE. O control e artificio da TV non pode matarnos. As institucións nosas teñen un urxente e grande traballo. Que reaxan dunha vez. 

Febreiro 2008

A festa do Nadal, na cultura cristián celébrase para conmemora-lo nacemento de Xesús. San Lucas que é o que dá máis detalles do acontecemento non o sitúa en data concreta. Os primeiros cristiáns só celebraban o bautizo de Cristo segundo as informacións de San Marcos e San Xoan o día 6 de Xaneiro (Epifanía) relacionada coa purificación dos ríos. Esta data ó longo dos anos foi deslocada ou asimilada pola celebración da adoración dos Reis.

Foi a partires do século IV cando se comezou a festexar o nacemento dunha forma solemne, escollendo a igrexa un dia repleto de significacións pagás, quizais para aproveita-lo fervor popular no solsticio de inverno, momento en que o sol eleva o seu curso e en que os dias comezan a medrar.

A tradición pagá latina creía que o solsticio invernal se realizaba o día 25 de Decembro e por iso conmemoraban o "Dies Natalis". Tanto a data como o nome quedaron fixos para sempre no ciclo festivo dos cristiáns derivando no idioma galego como a festa do Nadal.

San Mateo sempre atento a confirma- las vellas profecías, (MAT) II, 1 -12, non di nada de reis, nin o número nin a procedencia. Na referencia evanxélica da adoración dos magos destacan tres noticias:

A visita ó tetrarca Herodes, a adoración do neno e o sono que indica que volten por outro camiño cara ó seu país. Todo o demais engadiuse máis tarde, unhas veces lenta e laboriosamente e outras como aportacións populares que co tempo ficaron na tradición.

Nos primeiros séculos, os magos mantiveron, a consideración de astrólogos que facían as súas predicións baseándose na observación das estrelas. Oríxenes, no século IV, fixou a cantidade dos magos en tres pois, ata entón, non se precisara o seu número falándose unhas veces de dous e outras veces, de catro astrólogos.

Os nomes propios - Bithisarea, Melichior e Gathaspa- son nomeados por primeira vez, no Liber Pontificalis de Rávena, o ano 845. Xa logo, nos textos atribuidos a Beda, recóllense estes nomes e precísanse as idades. Así mesmo desvélase nesas datas a simboloxía dos presentes que Ile fan ó neno: Ouro, símbolo da realeza; incenso, símbolo da divinidade e mirra, resina vermella, aromática que se usaba como perfume e para unxi-los mortos polo que quer dicir que o filio do home tiña que morrer.

Xa moi entrado o século XIV, debido a vocación ecuménica dos predicadores, aparece na iconografía a figura do "rei" Baltasar como de raza negra, polo que se retomaba o calificativo de "fuscus" - pel morena - atribuido a Beda e que simbolizaba a descendencia de Noé - Sem, Cam e Iafet -. "Con eles repoboouse a terra toda" e representaba as tres razas coñecidas.

Muller con pita

"...Non vai cara o portal de Belén senon á casa do médico..."