En Europa están presentes o mundo ario e o oriental, e o oriental leva ao cristianismo. Neste sentido fixo mención á lenda do Santo Grial, a copa utilizada por Cristo na Derradeira Cea, levada por José de Arimatea aos países celtas. O Parsifal de Wagner e o caldeiro céltico transfórmanse no cáliz. Compara a Galicia con Irlanda en canto á tradición, ás festas, gaélicas e célticas, de base indoeuropea, aria, moi cristiá e poñéndose xa en situación para a viaxe ás terras do Carballiño, exclamou: ¡Que cousa máis bonita que o pan e o viño!, ambos produtos da terra empregados na Eucaristía.

Mencionou aos cinco ribeiros do Miño e do Sil coa súa viticultura e a vinicultura e falou da importancia da súa cristianización polo labor dos mosteiros vinculados na súa fundación ou refundación á Orde do Cister, como o de Oseira, facendo alusión a vinculación de Afonso VII coa Borgoña por razóns familiares. A capital do reino de Galicia pasou nesta época de Compostela a León porque o rei quería facer un imperio.

Vicente Risco fixo un libro coa simboloxía da nación galega en base aos ritos antigos, Castelao debuxe ese imaxinario e Cabanillas fai un Parsifal galego. Falou da biblioteca de José Paz, que viviu na casa de Gandhi, coas obras do poeta indio Rabindranath Tagore, algunhas traducidas por Risco.

Compara os motivos decorativos da portada de The Secret Rose do escritor irlandés William Butler Yeats coa da revista Nós, con tipoloxía de letra gótica do medievo galego, para ver a influencia. A teoría do nacionalismo culto faina Risco, estando presente o mundo céltico e o cristián.

Rematou facendo alusión ao traballo do pintor Camilo Díaz para o empresario de teatro Isaac Fraga Penedo, produtor e empresario cinematográfico, ao traballo do arquitecto Antonio Palacios e do escultor Francisco Asorey, ao arqueólogo Manuel Chamoso Lamas e un percorrido con imaxes polos monumentos máis destacados da zona do Carballiño.