Outra cualidade basilar que inflúe directa ou indirectamente na súa condición de escritora foi a música e a docencia. Fai parte, como experta violinista no cuarteto Escaino e da Xoven Orquestra de Galiza, mais foi o ensino medio, como profesora de Lingua e Literatura Galega, a súa profesión definitiva. Unha terceira dimensión da súa personalidade foi a actividade cívico-política, sendo colaboradora da Agrupación Cultural da Coruña ‘Alexandre Bóveda’, socia da Mesa pola Normalización Lingüística e militante do Bloque Nacionalista Galego, a súa vida adulta cadra co desenvolvemento das primeiras iniciativas da incipiente institucionalización autonómica galega. A precaria aplicación da Lei de Normalización Lingüística (1983) e, mesmo, o seu desprezo absoluto por parte do Concello da Coruña dirixido por Francisco Vázquez, concitaron sempre a súa activa protesta, na defensa irrenunciábel dos dereitos da lingua galega e, por tanto, dos deberes dos poderes públicos cara ela.

Engadiu que a obra da escritora galega deita interrogantes que continúan tendo vixencia, propostas moi valiosas que deben ser coñecidas e apreciadas. Contra o ruído da incomunicación ou da confusión interesada (mesmamente un seu libro de 1995 así se titula: Ruído), Luísa Villalta ofrece o combate contra o mutismo, a palabra con sentido e con intención, a liberdade de pensamento e de expresión contra o dogmatismo. Rematou lendo un poema do libro Ruído.

A continuación interveu Pilar Pallares que se centrou na obra da escritora homenaxeada. Facendo alusión ao que dicía a poeta Marica Campo, que se pode facer poesía de todo pero que non todo é poesía, asociándoa a Manuel María e Luis Pimentel. Luisa Villata entrou no mundo da literatura con Francisco Pillado Maior que a animou a publicar un relato que despois converteu nunha obra de teatro. Foi autora durante vinte anos dunha obra extensa e diversa, coherente, relacionada do eu co mundo, algunha da súa obra publicada en Portugal e todas en editoriais non oficiais: tres libros de poemas, libro de relatos, dúas novelas, cinco obras de teatro, dous ensaios e moitos artigos, mencionando tamén a súa faceta como violinista. Ela estaba en todo, reflexando na súa obra enfrontar todas as loitas co outro.

Na súa obra hai unha conexión desde o primeiro traballo ao derradeiro artigo, estando presente o conflito, o destino e a liberdade. Tiña gran formación filosófica, nela é fundamental a reflexión sobre a arte, hai unha relación entre a música e a poesía, dixo Pallarés que o seu traballo foi pouco valorado polos estudosos da literatura, pero si moi valorado por outros poetas. Rematou facendo o comentario de varias obras.

Eva Veiga Torre, tivo unha intervención moi filosófica, facendo unha análise da obra da autora, especialmente no canto de entender a poesía, facela no seu conxunto, entendendo ao ser humano como un eu que se vai facendo. Gusta de ir as orixes, pois evolucionamos a partir de algo. A poesía e a música, todas as artes se retroalimentan, na arte a forma importa, por iso Luisa Villanta entende a poesía como palabra melódica, a palabra xa é melodía, é a reflexión rítmica da existencia. O ritmo está en relación co corazón, o sentimento sae coa música axeitada, é poesía en evolución que vai cando a ela.

Chama a atención sobre a forma, despois ven a música, Música reservada é unha reflexión sobre a existencia, a liberdade e o destino. A poesía da autora celebrada é unha poesía operativa, que cambia o ritmo, pois a poesía é un ruído provocado e a música é unha linguaxe que se fragmenta. Rematou facendo mención ao seu feminismo que escapa da retórica.