(Celeiro de Asadur (Maceda-Ourense)), 1925. Historiador e teólogo. Fixo estudos de Teoloxía e Historia en Madrid, Salamanca e Roma. Como profesor traballou no Ensino Medio en Vigo e nas Universidades desta mesma cidade e Pontificia de Salamanca. Foi reitor de Teologado en San Vicente de Paúl, Salamanca. De 1969 a 1973 encargouse da equipa de Estudos do Terceiro Mundo na cidade de Roma. A Igrexa galega (1995)  e outros importantes traballos (Castelao sen manipulación, A nosa literatura…) distíngueno como un dos mellores analistas non só da Igrexa en si, senón tamén da propia historia da Galiza.

(Carballiño 1948).

Fai seus primeiros estudos no Carballiño e no Instituto de Ourense,  onde se vincula como colaborador do Museo Arqueolóxico, dirixido  entón por Ferro Couselo , sumándose  igualmente ás actividades da agrupación cultural “Auriense”. Estuda Filosofía e Letras, especialidade de Historia da Arte na Universidade de Santiago de Compostela, a un tempo que fai prácticas de museoloxía e arqueoloxía co historiador Manuel Chamoso Lamas na creación, instalación e posta en funcionamento do Museo das Peregrinacións, e do Museo do Ribeiro; participando igualmente como supervisor de campo nas prospeccións arqueolóxicas do Castro de Viladonga (Castro de Rei, Lugo) e  na ermidade San Guillermo de Fisterra. En 1975 pasa a reorganizar aspectos no Museo Arqueolóxico da Coruña, ubicado no Castelo de San Antón,  sendo nomeado director-conservador.  Coa ansia de abrir a institución do museo ó gran público e ás cuestións socioculturais da cidade e de Galicia,  crea o colectivo de colaboradores e Amigos do Museo Arqueolóxico, que será base para a formación do colectivo Amigos dos Museos de Galicia.  Coa mesma ansia de dinamización e sesibilización sobre as cuestións arqueolóxicas e patrimoniais da cultura de Galicia, crea e dirixe dende o museo coruñés o Boletín “Brigantium” e unha serie de publicacións, a un tempo que coordina traballos de prospección arqueolóxica submarina co Grupo de Investigación e rescate Arqueolóxico Subacuático (GIRAS), dirixido por Rafael Mejuto, na baía da Coruña e outras áreas da beiramar da provincia, intervindo en aspectos relativos á sensibilización sobre o patrimonio asulagado, lexislación, competencias, cuestións técnicas etc. Dende o Museo Arqueolóxico coruñés inicia igualmente o traballo de supervisión e posta en valor do Castro de Elviña. Iniciando de 1978 a 1985 a consolidación e limpeza da área excavada a finais dos anos cuarenta por Luengo Martínez, xacemento na área periurbana coruñesa que tenta potenciar como importante recurso cultural e turístico. Traballos que, pese ós esforzos, paralízanse por falla de apoio institucional. Membro do Instituto Padre Sarmiento de Estudos Galegos, numerario e secreatio da Real Academia Galega de Belas Artes de Nosa Señora do Rosario, na que ingresa cun discurso sobre “A auga e as fontes en Galicia”. Numerario e secretario do Instituto  Xosé Cornide de Estudos Coruñeses, no que he recibido cunha disertación sobre “Cuestións Arqueolóxicas e Museolóxicas.: revisión dende o Museo Arqueolóxico da Coruña” (1994), na que se detén en cuestións profesionais de presente e futuro relativas ó Museo Arqueolóxico do Castelo de San Antón, Castro de Elviña e Torre de Hércules.

No 1996 pide excedencia no Museo Arqueolóxico da Coruña e pasa á Deputación Provincial da mesma cidade como Técnico de Xestión Cultural, inspirando e coordenando plans de dinamización cultural, museoloxía e recuperación do patrimonio cultural moble, inmoble e ideolóxico, así como a  posta en valor de ecomuseos, tan significativos como ponte entre pasado e presente para entender as bases culturais dunha Galicia rural en transformación.

Cunha importante laboura na dinamización cultural galega: fundador da asociación cultural “Avantar” do Carballiño, de “Alexandre Bóveda” da Coruña, do semanario “Anosa Terra”, da revista de pedagoxía o “Ensino”, coas que colabora con artigos  de divulgación e sensibilización sobre o patrimonio cultural de Galicia. Aspectos que ininterrumpidamente trata en diferentes medios de comunicación de Galicia e moi especialmente en conferencias por diferentes colectividades galegas, asociacións culturais ou universidades do Estado, Európa e América. Creador  e animador de “Amigos do Museo Arqueolóxico da Coruña”, que pola súa actividade recibe en 1994 o “Premio Otero Pedrayo”,  inspiradora e base de “Amigos dos Museos de Galicia”,  colectivo con espacio de cultura propio e vida cultural ininterrumpida  en “Portas Ártabras” na Cidade Vella coruñesa. Asociación pioneira na sensibilización sobre a inmensidade do patrimonio cultural de Galicia, con iniciativas como o “Premio Pedra do Destino” á defensa do patrimonio cultural e as “xeiras” ou excursións guiadas ó longo de todo o ano por Galicia, como un xeito de  “coñecer para querer e defender o patrimonio”

Preocupado pola linguaxe simbólica na  tradición galega,  así  como pola posta en valor do patrimonio etnográfico e arqueolóxico. Aspectos que desvela incluso na súa faceta artística, especialmente como ilustrador, cartelista e pintor. Con obra dirixida a diferentes niveis de comprensión, os que fundamentalmente van da divulgación ó ensaio, participa en múltiples publicacións , artigos nos medios de comunicación de Galicia, folletos, guías, programas de radio, TV, prologuista, autor de varios libros, especialmente sobre cuestións en relación coa identidade cultural e recursos turísticos, entre moitos outros vinculados á investigación arqueolóxica ou histórica, expostos en congreos, conferencias, etc.  Museos de A Coruña (Everest, León 1989),  Artesanía de Galicia (Silex, Madrid 1981), Ferro Couselo (Artesa, Coruña, 1996) Ourense Etnográfico (Diputación, Ourense 1998), Os Xogos Tradicionais en Galicia (Proxecto Galicia. Hércules, A Coruña 1999)Festas populares de Galicia (serie con diapositivas): Nadal, Antroido, Semana Santa,  Maios, San Xoan, Festas populares, Magostos  (Baía , A Coruña 1997). Os primeiros galegos:prehistoria e arqueoloxía de Galicia ( Lea, Santiago 2003), Memoria do Carballiño (Xerais, Vigo 2003). Xaquín Lorenzo Fernández (Baía – 2004), etc.

Naceu en Lugo en 1949 e licenciouse en Filosofía e Letras pola Universidade de Santiago de Compostela (1971). Foi profesor no Seminario de Arqueoloxía do instituto de Estudios Galegos Padre Sarmiento, onde agora é xefe da sección de Arqueoloxía e Prehistoria. Ademais de historiador é arqueólogo, realizou campañas de escavación en diversos lugares de Galicia e exerceu como profesor de Historia e Arqueoloxía na Universidade de Santiago de Compostela. Foi membro fundador do Museo do Pobo Galego e promotor do Consello Galego de Museos; ademais de participar en diversas entidades académicas.
Dende o 1974 ata 1984 exerceu como director conservador do Museo Provincial de Lugo; traballou tamén como funcionario do Corpo Facultativo de Conservadores de museos e, dende 1983, no Museo Arqueolóxico do Castro de Viladonga. Asimesmo, proxectou e realizou a montaxe e instalación do Museo Etnográfico e Histórico de San Paio de Narla (Friol) e do Museo Arqueolóxico do Castro de Viladonga e puxo en marcha o Boletín Provincial de Lugo. Entre outras obras publicou Las murallas romanas de Lugo, tese que presentou en 1972 e que mereceu o premio extraordinario.
Publicou Monedas de un tesorillo del siglo IV d.C. hallado en Lugo (1974) e La romanización de Galicia (1976). Tres anos despois reciviu o premio Otero Pedrayo por Unhas inscripcións inéditas en Pacios (Begonte), á que lle seguiron as obras: Museo Provincial de Lugo, 1981; Inventario epigráfico, en 1983; Sobre os problemas de protección e conservación do patrimonio artístico galego; A coordinación dos museos galegos; Dous miliarios do tramo viario Lucus-Timalino; Museos e o problema cultural nos estatutos de autonomía de Galicia e Castro de Viladonga en 1985; Museo del Castro de Viladonga, en 1990; e Diccionario de termos arqueolóxicos e prehistoria, en 1995. Colaborou co Boletín de la Comisión Provincial de Monumentos de Lugo, Gallaecia, Brigantium e Boletín Auriense, etc.
Actualmente é Director Xeral de Patrimonio da Xunta de Galicia.

(Freituxe, Bóveda, 1963). Cursou estudos filosófico-teolóxicos no Instituto Teolóxico compostelán. Sacerdote desde 1988. Estudos de Conservación e Restauración de Arte Sacro na Escola da Conferencia Episcopal Española (Madrid). Activo difusor do noso Patrimonio en programas de radio ou como Presidente de Amigos Patrimonio de Lemos. Membro da Comisión de Patrimonio da Diocese de Lugo.

(Vigo, 1951). Licenciado en Xeografía e Historia pola Universidade de Santiago de Compostela en 1976, doutorándose nesta mesma Universidade en 1994. Doutor Vinculado no Instituto de Estudos Galegos “Padre Sarmiento” (CSIC). Profesor da UNED. Catedrático de Secundaria no Instituto “María Soliño” de Cangas. Investigador imprescindíbel na historia medieval de Galiza, participando en obras colectivas como “Historia Xeral de Galicia”(1997), ou publicacións individuais (“A revolucion Irmandiña (1987), “Martiño de Dumio. A creación dun reino” (1996), “Os reis de Galicia” (2003) ou “O reino medieval de Galicia” (2005)), que son algunhas das moitas obras que ten realizado desde unha perspectiva propiamente galega.

(Meira, 1962). Arquitecta. Estudos nas universidades de Barcelona e A Coruña. De 1989 a 1996 residiu en Inglaterra, onde se especializou en Restauración histórica na Oxford Brookes University. En 1998 publicou A Casa Grande do Século XIX. No 2000 concluíu o Rexistro e Catalogación das Casas Grandes da Terra Cha. Unha das súas obras como arquitecta foi incluída entre as 25 mellores casas modernas de Galiza descritas en 25 Galician Houses (Ed. Espontáneas, 2005). Actualmente anda a traballar na restauración arqueolóxica do barrio de orixe medieval da Ribeira de Rinlo (Ribadeo)

(Tomeza, Pontevedra, 1958). Doutor em Geografía e História pola Universidade de Compostela. Professor titular de História Contemporánea na Universidade da Corunha. Investigador especializado em temas de historia social da Galiza. Autor, entre unha ampla obra, de: A sociedade galega da Restauración na obra literaria de Pardo Bazán (1875-1900), (1987); O agrarismo Galego, (2000)...

(Lugo, 1961). Arquitecto pola Escola Técnica Superior de Arquitectura da Coruña na especialidade de Urbanismo. A súa obra escrita vai desde varias colaboracións xornalistas sobre urbanismo e arquitectura ao “Dicionario Visual da Construción” do que foi coordenador e autor xunto con Antón Gómez Méixome. Desde 1990 tén traballado, a través de numerosas obras de restauración en colaboración con Jorge Salvador Fernández, no inmenso patrimonio edificado galego, especialmente o lucense. Como premios que marcan esta traxectoria está o concedido polo Colexio de Arquitectos na categoría de rehabilitación para a obra “Intervención no conxunto de San Facundo de Ribas de Miño” ou o ?primeiro premio no “Concurso de ideas para a Rehabilitacion e Ampliacion do Seminario Diocesano de Lugo”, convocado polo Bispado de Lugo en 1994. Desde o ano 2004, funda o gabinete de Arquitectura e Urbanismo gAU xunto con Jorge Salvador Fernández, Manuel López Guitar e Jorge Gómez Cereijo.

ADOLFO DE ABEL VILELA
(Lugo, 1946). Doutor en Xeografía e Historia. Especialista en Arte Moderna e Contemporánea. Profundísimo investigador da historia da cidade de Lugo á que lle dedicou distintos libros. Dentro da súa ampla obra e en relación co tema do Barroco, destacamos A pompa funeral e festiva como exaltación do poder. O cerimonial en Lugo (1999) e A festa barroca (2006).

Victoria Jato comparte con nós estes fermosos videos da viaxe a Grecia: