Francisco Xabier Limia Gardón (Cea, San Cristovo de Cea-Ourense, 1955).
Profesor doutor especializado en Historia da Arte pola U.S.C., imparte clases de Ensino
Medio no colexio Marista “Santa María”, sendo profesore-titor da UNED en Ourense,
onde alecciona dende as materias de arte e historia, e de Historia da Arte e Turismo,
repectivamente.
Conferenciante, e escritor, sendo os seus temas preferentes os das épocas do
Renacemento, Barroco e do noso tempo. A súas teses de licenciatura e doutoramento
trataron do mundo do Cister Ourensá, en concreto do mosteiro de Oseira; e cómo
especialista neste campo ten escrito estudios tanto aquela cada monástica como
de outras, caso de Xunqueira de Espadañedo (na Gran Enciclopedia Gallega), de
Montederramo, ou de A Franqueira (no “Monásticum” galego).
Os seus libros sobre San Famiano (1993, co monxe Fr. Mª Damián Yánez),
Vilanova dos Infantes (2001, co profesor da universidade Dr. Fidalgo Santamariña),
o dos muiños en Pereiro de Aguiar, o da Comarca de o Ribeiro (1992) , e o dedicado
ó mestre “Antonio Faílde, el escultor que escuchó la música de las piedras” (2001);
participando en outros como o de Santa Clara de Allariz (1990), o da Catedral de
Ourense (1997, dirixido polo Dr. García Iglesias), “Cien años de historia con Ourense”
(2001), entre outros nos que ten intervido, falan do abano de interese da súa faceta
investigadora e divulgativa do noso patrimonio artístico.
Ten colaborado asimesmo na elaboración dos catálogos de importantes
exposicións como “Galicia no tempo” (1991), “Galicia terra única” (1997) e as dos
Anos Santos Compostelás, de 1993, 1999, participando este ano 2004 na elaboración
dos da “Ribeira Sacra” e a dos “Relicarios”.
A súa preocupación pola creación artística teno levado ata o voraz mundo da
prensa escrita onde ten plasmado en innumerables artigos a emoción dos obradoiros
onde a inspiración xurde, sendo algún dos seus estudios os dos pintores Julio Tizón
(1992-1993) e Manuel Vidal (2003)
A relación con Cea do Profesor Limia Gardón ven dende antes de nacer, a
través da súa familia materna, que vive na vila dende as primeiras décadas do século
vinte. Cómo investigador de arte, e historia, tense adicado preferentemente a análisis
do patrimonio artístico, principalmente da grande Abadía de Oseira, intervindo nos
congresos do monacato e do Císter celebrados nos últimos lustros. Neste campo son
innumerables as investigacións publicadas. Outras das súas publicacións teñen sido
sobre a propia vila e do santuario de Santa María de Covas.
No simposio internacional “Xaquin Lorenzo” (no ano 1994) presentóu unha
ponencia sobre a tecnoloxía tradicional e transformación a través do exemplo dos fornos
de pan de Cea. A súa investigación histórica foi parte decisiva para acadar recentemente
da U.E., en Bruxelas, o “indicativo xeográfico protexido para o pan” de Cea, co que
empeza unha nova época no campo das denominacións de orixe alimentarias en Galicia.