Carrión de los Condes, como se intúe polo nome, era cidade de señorío. O papado opúxose a o rito hispano ou mozárabe que proviña da época visigótica e Afonso VI mandou convocar concilio xeral en Burgos no ano 1080, que declarou oficialmente a abolición desta liturxia  substituíndoa pola romana.
A rede de abadías cluniacenses daba hospitalidade aos peregrinos. Falou do mosteiro de San Zoilo, onde nos imos aloxar, cun claustro semellante ao das Nereidas de Samos. O mosteiro de Sahagún desapareceu, queda parte da igrexa románica e a portada pola que pasa a estrada N-120.
Os monxes dan un carácter especial ao Camiño. Nos séculos XI – XII dedicábanse á oración constante, polo que se consideraba o mosteiro como unha antesala do ceo, do paraíso, por esta razón para a xente os monxes eran como anxos.
Fala de Villasirga e da súa importante igrexa de Santa María la Blanca, e de que Afonso VI, o repoboador deste territorio, está enterrado cunha das súas donas en Sahagún no mosteiro das bieitas que foi afectado por un incendio en 1902 que afectou ao enterramento polo que fixeron un sepulcro novo. Refírese a Santa Clara de Carrión, extramuros, igrexa que conta cunha obra do escultor orixinario de Sarria Gregorio Fernández, no que aínda na actualidade seguen a dar hospitalidade aos peregrinos. Da igrexa de Santa María detívose a explicar a importancia da portada desde o punto de vista artístico, cun friso feito no século XII sobre a infancia de Cristo. Na que foi igrexa de Santiago, onde os franceses instalaron un polvorín que estoupou, do que se salvou a fachada, un dos monumentos románicos máis importantes. Nas arquivoltas da portada están representados os oficios dos gremios que había en Carrión, onde tamén están os músicos, como na porta que comunica a nave do Evanxeo da catedral de Lugo coa antiga capela de San Froilán, na actualidade do Pilar. No friso esta a Maiestas Domini, cos evanxelistas, os apóstolos e o Pantocrátor, a semellanza do de San Vicente de Águila e o lucense con reminiscencias da escultura clásica como a utilización da técnica dos panos mollados e rostro non naturalista de influencia borgoñona traída polos monxes que proceden de Cluny que chegaron ata Polonia, Italia, a península Ibérica e Gran Bretaña. Cando o mestre Mateo traballa en Compostela, este xeito de facer xa desaparecera.
Rematou a súa intervención facendo un percorrido polos lugares e monumentos que se ían visitar na viaxe, recomendando o lugar de Benvívere, e ver o tramo que se conserva da calzada romana, duns 10 km., que comunicaba Astorga con Burdeos, vía moi transitada na Idade Media, así como Calzadilla de la Cuezca, relacionada con santiaguistas e Terradilla de los Templarios.