Pero desde a década de 1880 o sector foi incapaz de adaptarse a riola de mudanzas na tecnoloxía e nos mercados que se producen por aqueles anos. Como resposta a eles, especializouse nas producións máis tradicionais (o alcumado “curtido antigo”), encetando unha orientación cara nichos de mercado igualmente tradicionais aos que ligou a súa sorte. Estes nichos foron, pola súa volta, esmorecendo ata que a crise da agricultura tradicional e a transformación dos hábitos de consumo de calzado volveunos irrisorios. Dos máis de 170 establecementos fabrís que existían a remates dos anos 1950, trinta anos máis tarde quedaban só 11.

No que atinxe ao segundo dos eixes da exposición, o conferenciante aproveitou o contido adiantado na introdución, centrando o relato en destacar aqueles elementos máis salientables das localidades luguesas onde xa se desenvolveu unha investigación local sobre a temática da conferencia, principalmente, os concellos de Alfoz e Chantada.

Finalmente, no terceiro dos eixes da exposición, analizou o patrimonio industrial que esta actividade deixou chantada no territorio. Por unha banda, estudou os principais elementos constructivos que van coincidir cos da chamada arquitectura popular galega, na provincia de Lugo maioritariamente madeira, pedra de cachotería de xisto e cubertas de lousa. Por outra banda, analizou a estructura interna dunha fábrica de curtumes luguesa que aquí si que vai coincidir co que era habitual no resto do país. Rematou analizando o patrimonio industrial moble que xerou a actividade curtidora, sobre todo o senlleiro muíño de esmagar a casca turrado por cabalaría.