O Museo do Pobo Galego naceu en 1976. Xestouse no restaurante Chocolate de Vilaxoán a finais de 1975, sendo os promotores da proposta Rafael Baltar, Xusto Beramendi e Carlos García Martínez, apoiando a iniciativa o Colexio de Arquitectos de Galicia. O 24 de xaneiro de 1976 ten lugar a xuntanza de membros de doce institucións e trinta persoas relacionadas coa cultura galega, na que se decide dar os pasos para a creación, constituíndose unha Comisión Xestora, que elaborou un regulamento, e unha Comisión de Difusión. O 5 de xullo de 1976 o Ministerio de Cultura aprobou os Estatutos do Padroado, e o 31 de xullo quedou constituído baixo a presidencia de Xaquín Lorenzo Fernández, sendo o director do museo Antonio Fraguas e secretario Carlos García Martínez.

O 29 de outubro de 1977 inauguráronse as dúas primeiras salas no mosteiro de San Domingos de Bonaval cedido polo Concello de Santiago.

O Museo non está vinculado a ningunha institución oficial, anque estas están representadas nos órganos estatutarios, é unha iniciativa cívica, rexido por un padroado con 24 patróns institucionais, 53 patróns numerarios e 10 representantes dos 1.364 socios que ten. Este padroado estivo presidido por Xaquín Lorenzo Fernández, Antonio Fraguas Fraguas, Isaac Díaz Pardo e Justo Beramendi González. É o museo do ser de Galicia, da súa identidade, segundo Fraguas, que pretende construír unha idea de Galicia, combinar o local co global, a glocalización, e dicir, o local con pretensión de ser global.

Concepción Losada Vázquez, doutora en Medicina e profesora do departamento de Psicoloxía Clínica e Psicobioloxía da USC, vicepresidenta do Padroado do Museo, falou como coordinadora do Arquivo do Patrimonio Oral da Identidade, dando explicacións sobre os contidos deste arquivo, que son cantigas, tanto a letra como a voz, e filmacións de temas folkloricos, facendo unha demostración de como se pode consultar en Internet.