Dixo que a Provenza e Irlanda eran países maduros xa que aínda hoxe reproducen para a venda o mobiliario tradicional e puxo exemplos de varios mobles. As camas galegas que se poden ver no museo da Casa Torre de Narla, pola súa cor vemos a influencia charra e portuguesa.

A maior parte dos pazos galegos pertencen a familias andaluzas nobres das casa de Alba, Medinaceli, Medina Sidonia, e outras, como os de Oca e San Lourenzo de Trassouto en Santiago, vinculado ao arcebispo Muñiz, polo que no seu interior atopamos mobiliario e cerámicas andaluzas, lámpadas de tipo cordobés. Mesmo o retablo de San Lourenzo procede de Sevilla e de artistas xenoveses.

O de Rubiás está interiormente bastante ben ambientado, con bodegóns comprados en Porto e Guimaraes, tapices, lámpadas de araña tipo holandés. A casa grande de Trasalba consérvase case como a deixou Otero Pedrayo, como a sala de estar cos tresillos para as conversas, o dormitorio, o despacho a galería.

O pazo de Lourizán, decimonónico, de Eugenio Montero Ríos, feito polo arquitecto Genaro de la Fuente, con esculturas traídas de Italia, sartegos paleocristiáns, está en mal estado. Da mesma época é o de Meirás de Emilia Pardo Bazán, historicista, feito no estilo neorománico por Vicente Lampérez. Doña Emilia recorreu aos anticuario para amoblalo, co despacho neogótico.

Hai un pazo con espírito en Valdehorras, o da familia Flórez, con camas posiblemente traídas do Brasil. O pazo industrial do Faramello, que se mantén bastante ben ambientado. No de Mariñán hai un mostrario de tresillos adquiridos en diversos pazos que foron desmantelados. Completou esta visión do interior dos pazos facendo referencia ás cadeiras portuguesas, as ampollas ou fanais con coquillage traídos de Cuba, as louzas e as cruces relicario, con incrustacións de nacar e outros materiais que regalaban os emigrantes ricos aos pazos.