Fermosa e atractiva cidade, mesmo nos grises do frío, e máis aínda se a vemos, como así pasou, con ese guía de fantasía que é Felipe-Senén López , o coñecedor máis profundo da xeografía do noso país, e do que tiñan que aprender bastante todos os nosos embaixadores, sobre todo os romanos. A cidade presentóusenos, pois, nos grises da beleza, no encanto das súas xentes e nese inmenso e nunca superado monumento formado pola Cidade Vella. Pero tamén topamos coa cidade dos desclasados gobernantes, esa cidade que comeza con aquela doma e castra dos chamados reis Católicos, cando crean a Real Audiencia, e cando se van montando posteriormente eses organismos militares que chegan a mudar, mesmo, os nomes propios e populares, a topografía e a configuración urbanística. Nótase isto no paseo, e chama a atención a ausencia do idioma propio, do galego, como se houbese unha programación para que A Coruña non se sinta galega e esqueza os seus símbolos e a súa historia. A política do cemento estoupa sobre os sufridos rochedos esmagados, e esas obras millonarias feitas tan só para que os nomes dos que se cren deuses perduren, sexan edificios, mobiliario urbano (a afronta violentísima deses farois enormes que chocan cos ollos) ou símbolos alleos á cultura de raíz. Así que o paseo foi instrutivo ao respecto, e as fotos que poñemos aquí mostran a variedade de formas e de programacións, de ideas, de prexuízos e fachendas. E, sobre todo, que A Coruña, a pesar dos poderosos destrutores, estoupa máis fermosa cando mostra as raíces creadas pola súa historia.

20100116_A_Corunha