Cada festa ten seu día e punto de encontro. Ancestral xeito de afianzar á sociedade, á mesma memoria histórica, esa parte do Nós, plural e maxestático que vencella pasado, presente e porvir. Suma de tradicións, de innovacións , de elementos relixiosos, comerciais...que disfrazan seus principios. Mais velaí unha Historia por enxergar. Galiza, como ningún outro país, ofrece o recurso dun amplísimo repertorio de feiras e festas ao longo de todo o ano. As máis antigas en relación co ciclo agrario, coa idea de vida-morte-anovación. O campo de celebración serán espazos abertos, nos que dalgún xeito simbólico sempre estarán presentes os Catro Elementos, que se entendían principio-fin da vida: Lume, Terra, Auga e Aire. Paisaxe e paisanaxe. Velaí o tempo de Nadal, coa noite de San Silvestre, os Maios, o San Xoán, os Magostos... Festas animistas, panteístas, polas que o ser humano se mestura coa inmensidade dos cosmos. Encontros cistianizados con algún tema en relación coa vida de Cristo ou dos Santos. Tamén o comercio e as "contaminatios" arrodean e aprovéitanse do recurso cultural, turístico, económico da festa, revitalizándoas ou empobrecéndoas.

O tempo dos Magostos ou do San Martiño está dedicado a un santo cabaleiro do século IV, cristianizador e xeneroso, San Martiño de Tours, como un ansiado Breogán ou Arturo redentor...sempre coa nostalxia dun Paraíso Perdido. Súas reliquias foron traídas no século VI a estes confíns, considerados de "magos" e meigas, por seu tocaio e paisano San Martiño de Dume, procedente da Panonia (Hungría) para cristianizar os cultos paganos, de tradición celta e romana da Galiza. Venéranse na Catedral de Ourense, onde a celebración dos Magostos é singular. Aquí tivo un primeiro templo, que os cronistas altomedievais dicían asociado a unha parra. Non é para menos nese Ourense que abre ós ribeiros, que é dicir ó viño, ó pan que é cultura dos pobos sabios.